Ks. Wojciech Szychowski: Zacznijmy od podstawowego założenia, że każdy człowiek radzi sobie z problemami, jak potrafi, wykorzystując do tego zasoby i możliwości, jakie ma. Zanim przejdziemy do tematu poronienia, warto przypomnieć, że ludzie zawsze jakoś sobie radzili z trudnościami.
„Kościół nie ma pewnego poznania odnośnie do zbawienia dzieci, które umierają bez chrztu”. Czy dzieci te stają się „aniołkami”? Idą do czyśćca, prosto do nieba czy może jeszcze gdzie indziej? Wyjaśniamy, jakie jest aktualne nauczanie Kościoła.
Wydawało mi się zawsze, że kobieta w ciąży to jest ktoś wyjątkowy. Ktoś, kim trzeba się szczególnie zająć, zrozumieć go, wysłuchać. Ktoś, komu ustępuje się miejsca w tramwaju albo w kolejce. Kiedy trafiłam do szpitala, przekonałam się, że nie jestem nikim wyjątkowym.
Większość Kościołów chrześcijańskich skłonna jest uznać człowieczeństwo dzieci od samego poczęcia, przynajmniej w teorii, bo w praktyce niestety często ci, którzy głośno domagają się poszanowania praw istot nienarodzonych, z lekceważeniem odnoszą się do kwestii poronienia.
Kiedy umiera dziecko, rodzice wkraczają na długą i trudną ścieżkę żałoby. Jeśli w tych chwilach nie będą mogli liczyć na pomoc, istnieje ryzyko, że ich małżeństwo nie podniesie się po takim ciosie.
